Verhalen. Wat gebeurt er dan als je als community dichtbij huis geloven en leven verbindt? Dan wordt het stil en is er een verhaal. Dichtbij, klein, menselijk. Gewoon om te luisteren, om voor je te zien. Om te herkennen. Henrike vertelt vanuit haar ervaring met Kids&Koffie in Zwolle.
Begin oktober was het Kinderboekenweek. Een mooie aanleiding om het tijdens de Kids&Koffie bijeenkomst te hebben over voorlezen. Daarom komt er iemand van de boekwinkel langs om een workshop te geven over het nut van lezen en voorlezen. Alies* is ook aangeschoven. Een jonge, stoere moeder van een zoon. Haar man heeft haar verlaten. En al heeft ze zelf vroeger zeker niet het goede voorbeeld gehad, ze doet haar uiterste best om haar zoon het beste te geven en een goede moeder voor hem te zijn. De bijeenkomsten van Kids&Koffie geven haar het gevoel er niet alleen voor te staan.
Het thema van deze ochtend spreekt Alies wel aan. Zelf is ze gek op lezen. Als kind verslond ze het ene boek na het andere. Het was een manier om even te kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid. Als ze zich eenzaam voelde, onbegrepen of genegeerd. Dan was er altijd een boek om in weg te duiken. Boeken waren ook een welkome bron van kennis. Alies wist al jong dat haar ouders anders waren dan andere ouders. Ze waren niet in staat hun dochter te leren wat ze zo graag wilde weten. Maar in de boeken vond ze die informatie wel. Ze las en las, en voedde zichzelf op tot een slimme, zelfstandige vrouw. Vastbesloten om zich niet te laten vormen door het verleden, maar ondanks alles het beste te maken van het leven. Boeken hebben Alies gevormd tot de dappere vrouw die ze is.
Als de workshopleidster ons vraagt naar ons favoriete boek, hoeft Alies niet lang na te denken. “Alleen op de wereld” is haar nuchtere antwoord. Het behoeft geen verdere uitleg hoe herkenbaar dit boek voor haar moet zijn geweest. Het verraadt iets van de eenzaamheid die achter haar dappere uiterlijk schuilgaat.
Als de bijeenkomst afgelopen is en de laatste vrouwen weer naar buiten lopen, legt Maria* even haar hand op de schouder van Alies. “Ik heb zo’n respect voor jou.” zegt Maria zacht, “Je bent zo’n sterke vrouw. Hoe jij dat doet, in je eentje een zoon opvoeden na alles wat je mee hebt gemaakt. Petje af”. De lieve woorden breken als een lans door Alies’ schild van nuchterheid heen. Even worden haar ogen vochtig. Ze veegt ze snel af aan haar mouw. Hopend dat niemand het ziet. Ze mompelt een verlegen dankjewel en stapt dan op haar fiets om snel haar zoon uit school te halen.
We kijken haar na. De warme nazomerzon kleurt de bladeren nog dieper oranje. De natuur is in de war. Het is herfst, maar voelt als lente. Want zojuist is er een schitterende bloem een heel klein beetje open gegaan.
*Om privacy-redenen is niet haar echte naam gebruikt.