Afgelopen zomer werd mij gevraagd of ik deel wilde nemen in de organisatie van de opvoedgroep Kids & Koffie. Al enkele jaren bezoek ik als moeder deze groep. De hoeveelheid inspiratie, kennis en contacten die ik in deze groep heb opgedaan hebben me zoveel gegeven, dat ik graag wat terug wil doen. Dus ik stem toe. Met open armen word ik verwelkomd in het team en neem ik het stokje van Joanne over.
Met het team van vijf vrouwen starten we het seizoen met een mini-retraite in een klooster. Middenin de bossen buigen we ons drie dagen lang over de vraag: Wat gaan we komend jaar doen met Kids & Koffie? Maar bovenal: Wat zegt God over Kids & Koffie? We kletsen heel wat af, delen persoonlijke verhalen, maken wandelingen door het bos, drinken thee, zingen lofliederen en worden af en toe stil.
Kids & Koffie is de afgelopen jaren gegroeid. Er is een netwerk ontstaan van moeders die elkaar nu ook zonder onze tussenkomst weten te vinden. De app groep fungeert niet langer alleen voor het delen van praktische informatie, maar werkt als een vraagbaak voor allerlei soorten vragen. “Ik heb een taalcoach nodig, wie kan mij helpen?” vraagt een allochtone moeder. Meteen worden er allerlei taalinitiatieven genoemd. Een Nederlandse moeder biedt zichzelf spontaan aan als coach. Een match is snel gelegd. Maar de app fungeert ook voor opvoedadviezen “Hoe zorg ik dat mijn zoon doorslaapt?”. Er worden zorgen gedeeld, bemoedigingen verstuurd, overtollig speelgoed gratis aangeboden. En natuurlijk worden er foto’s gedeeld van dierbare of juist grappige momenten met je kind.
Op de Kids & Koffie ochtenden gaan deze gesprekken gewoon door. Er zijn workshops. Over financiën, over opruimen of over communicatie met je kind. Maar er is ook tijd voor ontmoeting tussen al deze bijzonder vrouwen. Het is een mix van arm en rijk, allochtoon en autochtoon, christen, moslim of atheïst. Maar wat we allemaal gemeen hebben is dat we het niet alleen kunnen. “It takes a village to raise a child”. Kids & Koffie is onze “village”. Hier worden de moeders gezien, is er ruimte voor hun verhaal, zowel de blunders als successen. Daar leren we van. En soms is er ruimte om te getuigen van een God die je ziet, die je opvangt als je valt, en moed geeft om door te gaan.
Daar rond de tafel in het klooster danken we voor alle zegeningen, en laten we God tot ons hart spreken. En in dat klooster, middenin het bos, komt een tekst op tafel uit Psalm 1:3 “Hij zal zijn als een boom, geplant aan stromend water.” God spreekt woorden over wortelen in goede aarde, aangesloten zijn op de Bron, zodat er water door ons heen kan stromen. We krijgen moed om door te gaan, en om te blijven bidden en getuigen onder de moeders die hun Bron nog niet kennen. We gaan vol verwachting het nieuwe seizoen tegemoet.